Na mapie określiliśmy mniej więcej swoje położenie. Kompas wskazał kierunek marszu i gdzieś „tutaj” w gęstej, wysokiej po kolana trawie miał się znajdować ów szlak. Niestety – czego można było się spodziewać – zapewne był on już dawno zarośnięty.
Wyruszamy z Mestii Słońce już dawno schowało się za horyzontem, a swój blask pokazał księżyc, co zmusiło nas do założenia czołówek. Droga z Mestii nie była ciężka – pod górę, asfaltowa. Byliśmy wypoczęci, nie zamierzaliśmy nocować w miasteczku
Poranek na wysokości blisko 4000m Kiedy rano niechętnie wynurzyłem nos poza namiot, mym oczom ukazała się cieńka, biała pokrywa śnieżna, która zalegała na namiocie i wszystkich kamieniach dookoła. Śnieg szybko stopniał, ale dzień był naprawdę mroźny – wiatr, śnieg, deszcz – przenikliwy ziąb.
Stepanstminda Do Stepansmindy (małego górskiego miasteczka u podnóży Kazbeku) trafiliśmy w środku nocy. Teren nieznany – założyliśmy czołówki i po krótkim rozeznaniu wybraliśmy miejsce na obóz – pośród drzew. Z nieba niepozornie zaczęły spadać pierwsze krople deszczu, a w oddali złowieszczo trzaskały pioruny burzy, przetaczającej się przez szczyty Kaukazu.
