Trudno zapomnieć myśli, Które przeszły przez głowę I gdzieś czmychnęły nie po naszej myśli, Niczym ze smyczy, przypiętej, Zbyt luźno. Trudniej jest jednak zapomnieć słowa, Które czekały na końcu języka. I nikt nie dał szansy im Dojść do słowa… A potem było za późno. Michał Matejczuk
Jedna chwila – tylko tyle By skaleczyć kogoś słowem Żeby zdeptać koniczynę By zawrócić komuś głowę Żeby znowu zacząć walczyć Aby prawdzie w oczy spojrzeć Jedna chwila – to wystarczy Żeby zmądrzeć, żeby dojrzeć Michał Matejczuk, Świeżo Malowane
Nic dwa razy się nie zdarza i nie zdarzy. Z tej przyczyny zrodziliśmy się bez wprawy i pomrzemy bez rutyny. Choćbyśmy uczniami byli najtępszymi w szkole świata nie będziemy repetować żadnej zimy ani lata. Żaden dzień się nie powtórzy, nie ma dwóch podobnych nocy, dwóch tych samych pocałunków, dwóch jednakich
Jak ciche są te góry, gdy leżą pod śniegiem, zaszyte w biały całun kosówkowym ściegiem! Choć nieżywe na pozór, są tylko w letargu. Czasem wstrząsną się, z piersi zrzucą stosy piargów i przeciągną się we śnie. Wówczas jak garść liści spadają z nich najlepsi, najpierwsi turyści… Towarzysze ich potem zaszywają
Płynność… płynność… falistość… Rytm wieczornych dostrzeżeń… Drżąca, żywa rtęcistość… Śnień wstydliwość i zwierzeń. Chwilna, zwiewna przelotność, Nikłe, smętne więdnienie, Cicha, cicha samotność, Cienie, cienie i cienie… Słowa: słowa ukryte. Oczy: oczy spuszczone (Przeświecanie rozkwitu Przez pajęczą zasłonę). Julian Tuwim
Dokąd biegnie ta napisana sarna przez napisany las? Czy z napisanej wody pić, która jej pyszczek odbije jak kalka? Dlaczego łeb podnosi, czy coś słyszy? Na pożyczonych z prawdy czterech nóżkach wsparta spod moich palców uchem strzyże. Cisza – ten wyraz też szeleści po papierze i rozgarnia spowodowane słowem las
Oto mi rycerz! Kopia u toku, Z ramion mu skrzydła płyną sokole! Odwaga w piersiach, męstwo gra w oku, Szyszak jak gwiazda błyszczy na czole! Zawsze zwycięski zastęp tych wojów, Do dawnych synów podobny Sparty, Wśród tylu bitew i krwawych znojów, Jak mur z żelaza stał nieprzeparty! A kiedy gnuśność
Niech cię nie niepokoją Cierpienia twe i błędy. Wszędy są drogi proste Lecz i manowce wszędy. O to chodzi jedynie, By naprzód wciąż iść śmiało, Bo zawsze się dochodzi Gdzie indziej, niż się chciało. Zostanie kamień z napisem: Tu leży taki i taki Każdy z nas jest Odysem,
Żeby coś się zdarzyło Żeby mogło się zdarzyć I zjawiła się miłość Trzeba marzyć Zamiast dmuchać na zimne Na gorącym się sparzyć Z deszczu pobiec pod rynnę Trzeba marzyć Gdy spadają jak liście Kartki dat z kalendarzy Kiedy szaro i mgliście Trzeba marzyć W chłodnej, pustej godzinie Na swój los
Wciągam wicher, jak rumak, gdy na step wybieży, Wicher od Tatr wiejący, bystry, ostry, świeży — Zda mi się, że potargam wszystkie ziemskie sidła, że mi u ramion rosną długie orle skrzydła I poniosą mnie w przestwór… Słońce się zachmurza, śmignął z chmur wąż płomienny, zahuczała burza, Wodospadem deszcz lunął.
